Guess who’s back, back again
Shady’s back, tell a friend
Guess who’s back, guess who’s back
Ik schreef niet meer, want de angst nam over.
Maar ineens kwam het besef. Ik kan niets veranderen aan de bril waardoor anderen kijken, lezen. 1 van mijn favoriete quotes is ‘beauty lies in the eyes of the beholder’. Ik vul deze quote als volgt in:
Als hier mensen komen die negatieve dingen willen lezen, lezen ze die. Als ze munitie zoeken om op mij af te schieten zullen ze die vinden. Ik kan dan nog zoveel logjes schrijven met de bedoeling te informeren en begrip te proberen te laten groeien, maar dat is niet de intentie waarmee ze hier komen lezen. Wie de schoen past trekke hem aan, en als je jezelf aangesproken voelt zal dat of liggen aan het feit dat ik jou ook bedoelde, of aan je eigen bril waarmee je leest.
Ik heb daar geen invloed op, en wil daar ook geen invloed op hebben.
Mijn log is mijn uitlaatklep, en ik weet dat ik nooit iets schrijf dat niet door de beugel kan. Mijn woorden zijn zogvuldig gekozen, en zoals een goed autist betaamd heb ik echt alle mogelijke scenario’s over hoe dingen opgevat kunnen worden al bedacht voor jij ze kon bedenken.
Maar ik laat mij niet meer monddood maken. Deze log is redelijk anoniem. Tenzij je mij kent. Maar elke onbekende die hier komt lezen kan nergens uit mijn woorden opmaken waar mijn kinderen hun dagen doorbrengen, wie behandelaren zijn of welke hulpverleners ik bedoel. Mijn woorden kunnen dus nooit smaad en laster zijn, aangezien ik nooit namen of organisaties noem, het is alleen smaad en laster als jij met een gekleurde bril leest.
Dus ik ben terug, shady’s back.
En zoals de titels van mijn logjes al doet vermoeden denk ik vaak in muziek. Zo heb ik vaak spontaan een liedje in mijn hoofd wat precies beschrijft hoe mijn pet staat die dag. Eminem waarde al weken door mijn hoofd, maar Corona zorgde ervoor dat ik dit logje niet eerder schreef.
Want ik weet dat de terugkeer van mijn log meelezers meebrengt met gekleurde brillen op, ik weet dat mijn bedoelingen in twijfel getrokken worden, maar hey, niet mijn probleem.
Vanmiddag had ik ineens een andere tekst in mijn hoofd en sprak naar mijn lief uit: oke, het is twee januari en heb nu al dit gevoel:
En dat is verre van oke, dus daar gaan we wat aan veranderen. Ik ben niet van de goede voornemens, new year new me vind ik afschuwelijk. Een nieuw jaar nieuw begin totale onzin. Een nieuw begin kan niet als je alle shizzle de hele tijd meebrengt, en het is echt niet zo dat we onze zorgen en dingen die lopen kunnen achterlaten in de vorige maand. Maar er gaat iets veranderen. Ik neem het roer weer over en ga in mijn kracht staan.
En daar heb ik nou eenmaal deze log voor nodig, kan ik soms nog even lekker van mij aftypen en zeiken, en wie weet, misschien help ik er ooit wel iemand mee. Al is het maar 1 iemand, dan heb ik mijn doel bereikt. 🙂