Maskeren.
Voor de mensen zonder autisme (ofwel de neurotypicals) misschien wel het lastigste te begrijpen. Als ouders van twee goed maskerende kinderen hebben we er al jaren mee te maken dat de fout bij ons als ouders gezocht wordt. Als ze bepaald gedrag alleen thuis laten zien, zal het wel aan de thuissituatie liggen. Dus moeten er 1000 therapietjes en deskundigen op en in die thuissituatie losgelaten worden, want zo wordt het probleem opgelost.
Maar stel je voor: je hebt een zware dag op werk gehad. Je bent doodmoe van al het gezeik, de vergaderingen en het moeten. Je komt thuis, schopt je schoenen uit, gooit je haar los, hangt je BH in de lamp (Yeah, vrije tieten tijd) en ploft op de bank. Tijd voor een glas wijn, netflix en een dekentje op de bank.
Herkenbaar?
Dat, precies dat is nou wat maskeren is.
Buitenshuis ben je altijd iemand anders als binnen je thuis met de gordijnen dicht. ALTIJD.
Maar waarom is het dan toch zo moeilijk te begrijpen hoe het voor mensen met een niet neurotypisch brein werkt. Mijn kinderen en ik spelen altijd zodra we onder anderen zijn de rol van ‘standaard mens’. We begrijpen vaak niet waarom dingen moeten zoals ze moeten, maar ze moeten dus doen we ze. Dit uit zich in perfect gedrag buitenshuis. Op een school, werk of dagbehandeling zullen mijn kinderen niet zo snel heftig gedrag laten zien. Ze spelen het spelletje mee en ze doen wat gevraagd wordt.
Tot ze eenmaal thuis komen. En het tijd is voor de vrije tietentijd. Dan komt de geestelijke overvraging eruit. De frustratie van moeten voldoen aan regeltjes die niet begrepen worden, het niet helder hebben van verwachtingen, het je niet veilig of fijn voelen. Alles wat opgebouwd is tijdens de dag komt eruit.
En in het geval van L6 is dat vaak met veel geweld, geschreeuw en boos gedrag.
Klinkt logisch denk je nu misschien. Maar hoe kan het dan dat wanneer wij als ouders aangeven dat hij thuis pas het gedrag laat zien dat zelden begrepen wordt? Dat er thuis geobserveerd moet worden, want als alleen thuis het gedrag is dan zal het wel aan de manier van reageren van de ouders liggen. Ouders moeten voor de zoveelste keer dezelfde handvatten gegeven worden, want ouders doen het niet goed.
Krom he, die situatie. Iedereen kan zich inleven in de drang na een drukke dag op de bank te ploffen en eindelijk even niet alle ballen hoog te houden, maar zodra het gaat over een autist die zich alleen thuis ontlaad is dat niet te begrijpen.
Maskeren, sociaal wenselijk gedragen, is voor de meeste mensen met autisme een dagtaak. En thuis, in je eigen bubbel kan je eindelijk gewoon doen, of wat voor jou goed voelt.
Maar hoeveel verschilt dat nou eigenlijk van wat iedereen doet na een zware dag? Niets. Alleen is voor ons bijna elk sociaal contact, elke situatie buiten ons thuis als een zware dag op het werk.
En dus zijn we thuis wie we echt zijn, gooien we alle frustratie er daar uit. En daar alleen.
Soms, heel soms lijken we ook net op gewone mensen 😉