Ik kies er niet vaak voor Facebook posts van mijn facebook te plaatsen op deze site, omdat ze vaak net wat persoonlijker zijn dan ik hier kwijt wil. Toch kies ik ervoor hem hier te posten. Omdat het een snelle inkijk geeft op waarom het hier zo stil was, maar ook een snelle inkijk op mijn mening over ABA, waar ik binnenkort wat uitgebreider over wil schrijven nu het zo een ‘hot item’ is binnen de autisme wereld momenteel.
Dus komt ie:
Deze foto. Genoeg om mij heel blij te laten maken.
Niet omdat hij nu zijn eigen ‘kamer’ heeft, met zijn eigen 1 op 1 leerkracht. Dat maakt mij al ontzettend blij, maar niet waar het in deze foto om draait.
Niet omdat hij zo lekker relaxt zit te werken, of omdat hij zelf vlak na deze foto aangaf dat hij even naar de groep wilde voor een rustmoment (dat kind is en blijft bijzonder, rustmomenten in een groep 🫣😅).
Dat maakt mij beide ook heel blij, maar nog steeds niet waarom ik zo ontzettend blij word van deze foto.
De afgelopen tijd is er veel te doen over ABA, lees je in als je een interesse hebt in ons leven of autisme op de link hieronder.
Even kort door de bocht voor wie niet wil lezen: ABA is een therapie vorm waarbij geprobeerd wordt mensen met autisme zo ‘normaal’ mogelijk te laten functioneren. Mee te laten lopen in de rij, zo vierkant mogelijk te maken voor dat hokje. In principe wordt autisten geleerd te maskeren. Wat op lange termijn mensen zoals ik geeft, hobbelend van burn out naar burn out omdat continue een rol spelen niet vol te houden is.
In het verleden werd wel eens therapie gerelateerd aan ABA op hem toegepast, helaas. Dat resulteerde in eerste instantie in een kind wat niets meer zelf durfte te doen. Overal toestemming om ging vragen omdat hij volgens de therapeut moest leren vragen.
Een kind wat een ijsje krijgt en bij elke hap gaat vragen of hij een ijsje mag is heus niet grappig.
Eerder ABA toegepast, wat vooral resulteerde in het hem ontnemen van de dingen die hem veilig laten voelen. Niet mogen flapperen, niet mogen springen en geen toegang tot fidgets.
Deze foto maakt mij zo blij omdat hij zijn Dikkie dik overal mee naartoe mag nemen op deze groep. Welke foto ik ook krijg, Dikkie dik ligt in de buurt.
In het verleden mocht Dikkie dik niet eens naar binnen, want ‘speelgoed’ hoort niet in een klas.
Dat is hele sneaky ABA, maar het is het wel.
Want: ja, hij kan toch niet op zijn 20e nog steeds met zijn Dikkie dik lopen, hij moet leren dat dat niet kan.
Fuck jou.
Mijn kind heeft zijn Dikkie dik nodig om te reguleren. Om te ontprikkelen, om te blijven functioneren.
En dat gaat heus wel op een dag anders zijn (de oudste loopt immers ook niet meer met haar poppies)
En als het wel nodig is op zijn 20e nog met Dikkie dik te lopen is dat ook oke toch? (Mijn zus zal hem iig begrijpen 🤣🤣🤣🫣)
Tot op heden (ja ik blijf voorzichtig) alleen maar lof over de plek die hij nu heeft. Waarbij meegedacht, mee bewogen wordt. Waarbij communicatie met ons als ouders op nummer 1 staat. Waarbij 1 op 1 heel normaal is.
En waar Dikkie dik gewoon onderdeel van mijn kind is ipv ongewenst speelgoed.