The one were we all looked away.
Matthew Perry is dood.
Veel te jong is hij dood gevonden in zijn jacuzzi, de hele wereld schreeuwt hoe vreselijk het is, en hoe erg iedereen hem gaat missen.
Matthew Perry, voor mij iemand die in het rijtje mag bij onder andere Whitney Houston, Michael Jackson, Avicii, Robin Williams ,Kurt Cobain, Heath Ledger, Amy Winehouse en nog zoveel anderen.
Wat ze gemeen hebben is simpel: de wereld keek weg.
Ze hadden hulp nodig, erkenning, menselijkheid, begrip. Riepen om water in de woestijn terwijl iedereen om hun heen een douche van vier uur nam. Ze hadden problemen, en veel te weinig mensen merkten ze op en nog minder mensen staken een hand uit. De camera’s registreerden, de fotocamera’s flitsten, docu’s scoorden hoge kijkcijfers en boeken werden verslonden. Maar kregen ze wat ze nodig hadden? Kennelijk niet.
Binnen mijn gezin zie ik dat ook gebeuren. Iedereen heeft zijn eigen rugzakje hier.
Toen ik mijn man leerde kennen zat hij aan de grond, door het niet kunnen zien van zijn kind was hij het leven kwijt. Hij leefde niet en overleven deed hij ook amper. Een paar liter sterke drank per dag en wat verdovende middelen later was immers toch weer een dag voorbij.
Ik was 21 en mijn leven was minstens net zo fucked up, zonder de sterke drank en verdovende middelen dan 😉 We hebben elkaar gelukkig gevonden en elkaar weer het leven gegeven.
Wat wij, en misschien alle bovenstaande mensen ook wel, het meeste hebben gemist?
Erkenning van ons gevoel.
En vergis je niet; met HERkenning en ERkenning zijn twee totaal verschillende dingen.
Mensen die het moeilijk hebben hebben geen kut aan: ‘oh dat herken ik want dat had ik ook, dat is precies mijn situatie’ of ‘iedereen voelt zich wel eens rot’.
Het zou al zoveel verschil maken als de wereld wat meer leerde erkennen ipv herkennen. Met herkennen loop je namelijk ook nog eens het gevaar dat diegene die het moeilijk heeft het gevoel krijgt dat zijn gevoel er niet mag zijn, iedereen heeft het namelijk wel eens en hun leven wel gewoon door.
In mijn man zijn geval: hij had en heeft er geen kut aan om te horen dat er zoveel mensen zijn die hun kind niet zien, zoveel dwaze vaders. Hij heeft er meer aan dat erkent wordt dat hij gevoelens heeft, dat hij zich kut mag voelen en dat de pijn en het gat in zijn hart er mag zijn, en dat het terecht is dat ze er zijn. Geef hem erkenning voor het feit dat hij tot besef komt dat het hem zo ontzettend veel levensvreugde heeft gekost die nooit meer terug komt, dat het nooit meer helemaal heelt.
Hij heeft er geen kut aan dat hem verteld wordt dat hij dankbaar moet zijn omdat er zo veel mensen zijn met kanker die niet meer leven, dat hij blij moet zijn dat hij er nog is. Als hij zijn beperkingen steeds harder voelt hoeft hij niet te weten dat het herkenbaar voelt. Een simpele ‘kut voor je man’ zou zoveel meer helpen als ‘ooooh de buurvrouw haar hondje, die haar achternicht zijn baasje haar schoondochter had dat ook en die had zoveel baat bij accupunctuur van de kleine cellen in haar bilnaat’.
In mijn geval: nee niet iedereen is wel eens een beetje autistisch, niet iedereen is wel eens moe, niet iedereen heeft wel eens een moeilijk hoofd. Ik mag mij kut voelen, ik mag ook blij zijn, ik mag alles voel wat ik voel want dat maakt mij mij. Nee je herkent het niet want het is mijn gevoel. En dat is soms kut. Dat geeft niet, maar het is fijn dat je het opmerkt.
In het geval van mijn kinderen: ja er zitten zoveel kinderen thuis, maar we mogen ons ook gewoon kut voelen om alles wat er niet is. We mogen de klassendingetjes missen, de vriendenafspraakjes, de gewone schoolgang.
Ik heb het de afgelopen tijd heel moeilijk gehad. Moeilijk omdat mijn kinderen het moeilijk hadden, moeilijk omdat mijn man het heel moeilijk heeft en moeilijk omdat mijn hoofd gewoon moeilijk is.
Wat hielp het ontzettend, dat ene kaartje van mijn vriendin, of de andere die een spontaan herfstpakket meenam tijdens een spontaan bezoekje. Wat helpt het, even te mogen bellen of appen om te zeiken zonder te horen: oh dat heb ik ook.
Dus iedereen die nu keihard roept: “the one where we lost a friend” omdat iemand die zijn hele leven op zoek was naar erkenning van zijn gevoel er niet meer is.
Denk eens na wat je voor de Matthews, de Amy’s, de Whitneys in jouw leven kan betekenen. Luister eens zonder oordeel, erken hun gevoel, vertel ze dat ze niet alleen door hun struggle heen hoeven. Als ze erkenning voor hun gevoel hadden gehad hadden ze er wellicht nog geweest.
ERkenning, zonder het op jezelf te betrekken. Dat zou zoveel verschil kunnen maken.
The one where we all are friends for our loved ones.
