Ik ben best wel overtuigd van ‘het grotere geheel’. Of zoals anderen het zouden zeggen, ik ben best wel een zweefteef.
Toen wij gingen trouwen was daar ineens het nummer ‘a whiter schade of pale’. Overal hoorde ik het, overal kwam hij voorbij. Ik ben iemand die dan geloofd dat daat een boodschap achter zit. En in het geval van A whiter shade of pale is het simpel: het gaat helemaal nergens over, is voor iedereen 1 groot raadsel, maar het geheel is verdomd goed. En dat is precies wat ons huwelijk was. Iedereen had er een mening over, niemand snapte het maar voor ons samen was en is het verdomd goed.
Terug naar het nu, want ineens was daar een ander liedje. Hij kwam voor het eerst voorbij (ja en dit typ ik zonder enige schaamte) in de docu over André Hazes (junior). Niet veel later speelde spotify dit nummer random af na het afspelen van mijn dagelijkse titelsong. Ik drukte hem weg en ging verder met mijn dag.
Maar hij bleef terugkomen. En toen hij vanmorgen weer automatisch werd afgespeeld ben ik maar eens naar de tekst gaan luisteren.
Just a small town girl
Livin’ in a lonely world
She took the midnight train going anywhere
Just a city boy
Born and raised in South Detroit
He took the midnight train going anywhereA singer in a smokey room
A smell of wine and cheap perfume
For a smile they can share the night
It goes on and on and on and onStrangers waitin’
Up and down the boulevard
Their shadows searchin’ in the night
Streetlights, people
Livin’ just to find emotion
Hidin’, somewhere in the nightWorkin’ hard to get my fill
Everybody wants a thrill
Payin’ anything to roll the dice
Just one more timeSome’ll win, some will lose
Some are born to sing the blues
Whoa, the movie never ends
It goes on and on and on and onStrangers waitin’
Up and down the boulevard
Their shadows searchin’ in the night
Streetlights, people
Livin’ just to find emotion
Hidin’, somewhere in the nightDon’t stop believin’
Hold on to that feelin’
Streetlights, peopleDon’t stop believin’
Hold on
Streetlights, peopleDon’t stop believin’
Journey- Don’t stop believin’
Hold on to that feelin’
Streetlights, people
En hoe goed is deze weer, dank je wel universum.
Het eerste stukje slaat zo goed op ons. Hoe we ooit de laatste trein naar geluk pakten en elkaar toevallig in die trein tegenkwamen. (Leuk detail: onze eerste echte ontmoeting was op station Den Haag Centraal)
We zaten allebei in zo een donkere periode van ons leven dat het echt de laatste trein leek, we hadden er niet zo een zin meer in en waren beide best wel klaar met het leven. Ik nog jong, in dat opzicht a small town girl. Bleu en nog weinig van de wereld meegekregen behalve een rugzak vol ellende. Mijn lief, wonend in Den Haag met een zelfde soort rugzak en een bak aan levenservaring. Hij woonde in Spoorwijk, en ik vind dat je dat best een beetje kan vergelijken met South Detroit 😀
We liepen samen verder, opzoek naar het licht.
Hand in hand. Samen boden we elkaar een straatlampje om uit de donkerte te stappen.
Toch blijven we vaak te lang in de schaduwen lopen, durven we niet goed in het licht te gaan staan.
Terwijl we wel in onze kracht staan, ons gelijk hebben en volledig staan achter onze manier van bewandelen van ons levenspad en dat van onze kinderen.
Het is tijd dat daar verandering in komt, wat de consequenties ook mogen zijn:Don't stop believin'
Hold on to that feelin'
Streetlights, people
We stappen uit de schaduw, pakken ons licht. En een ieder die daar een schaduw op blijft werpen zorgt er alleen maar voor dat we nog meer in ons licht gaan staan.
We pakten de laatste trein, en die bracht ons precies waar we wezen moesten.