Let me entertain you.

Wat! Een Weekend!

Vrijdag werden de kinderen en ik opgehaald door mijn ouders, heel spannend want voor L. was weggaan heel erg lastig. Maar het lukte, en allemaal voor een goed doel want gisteravond was Mommy’s day out.

In het begin van de avond voelde ik mij een totaal wereldvreemde huisvrouw, die ook eens een uitje mocht. Ik leerde allerlei nieuwe dingen, waaronder het feit dat er mensen zijn die dus speciale concerttassen hebben. Dat is kennelijk onder andere mensen een ding, een concerttas 😛 😉
Nog voor ik de Ziggo Dome inliep stond ik al bol van de nieuwe ervaringen, een zoektocht naar de opener van de garagedeur, plassen in shifts en hoe je het beste een tafeltje wat vrijkomt kan verdedigen in een eethuisje 😉

Op naar de Ziggodome, voor de spannendste date sinds 2002.
Een date met Mr. Robbie F*ing Williams.
Dit jaar vier ik mijn dertig jarig bestaan als Take That groupie, en Robbie was samen met Mark mijn allergrootste favoriet.
En na 30 jaar mocht ik eindelijk naar een concert van hem!

Eerlijk? ik was best heel zenuwachtig, want zou ik dat allemaal wel kunne, prikkeltechnisch gezien, zou het wel lukken in zo een mensenmassa, angst technisch gezien.
Maar het is mij gelukt, en besloot ook maar gelijk iets van mijn bucketlist te doen: flauwvallen tijdens een Robbie Williams concert.

Oke, eerlijk flauw viel ik niet, maar het was zó warm, zo intens en zo veel, maar vooral zó warm dat mijn gebruikelijke avond suikerdip (die ik na mijn gastric bypass standaard heb) mij de nek om deed. Dus deed ik wat ik moest doen, en ging gewoon lekker ten midden van 17.000 mensen midden in de ziggodome op de grond zitten. In een plasje bier, dat dan weer wel.
Later zijn we naar achteren gegaan, en ging het wat beter omdat daar wat meer frisse lucht door de opengaande deuren kwam.

Maar echt, wat een avond.
Roxanne Hazes, die ik volg op insta beschreef het zo mooi: deze avond was gewoon therapie.
Robbie beschreef aan de hand van zijn nummers zijn levensverhaal, waardoor het, zelfs met 17.000 man om je heen heel intiem en persoonlijk voelde. Hoe open en eerlijk hij vertelde over zijn mental health issues, of zoals hij zelf zei: “I was fucking mental ill before it was cool” waarop ik alleen maar een “i feel you” kon roepen, met een brok in mijn keel.
Deze avond gaf mij enorme inzichten, en het besluit het echt anders te doen. Want ooit komt nooit. Maar daarover later meer.

De laatste jaren verloor ik ’the toutch’ met Robbie een beetje. Zijn leven met zijn vrouw en vier kinderen in een grote villa in LA kan niet verder van mijn leven staan. Maar door deze avond met zijn humor, zijn openheid en ook zijn tranen is hij weer helemaal ‘my man’ en door de twinkeling in zijn ogen toen we met 17.000 man een filmpje opnamen voor zijn zoon omdat hij zo trots op hem was besefte ik mij weer waarom het altijd mijn favoriet was. De clown die mij door de puberteit heen sleepte, de onbereikbare liefde, al 30 jaar een draad door mijn leven. (Hoera, ik ben een Fangirl!)

Dankzij gisteren kan ik nooit meer voorbij Puttershoek rijden zonder te gilmlachen, vraag ik mij voortaan bij elke tas af of dat misschien een potentiele concerttas is en weet ik nog zekerder dat mijn crematiedienst ooit geopend wordt met ‘let me entertain you’, want ‘Hell is gone and heaven is here‘ en dat gaat de laatste keer zijn dat ik mensen nog kan entertainen.

Ik ga nog een keer mijn 20 filmpjes kijken, door online artikelen scrollen en foto’s kijken, ik ga nog even in mijn concert bubbel. Want dat was echt

Fucking amazing.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *